Jest wiele zwyczajów, które są kultywowane w uroczystość św. Antoniego.
Jednym z nich jest poświęcenie lilii, nazywanych od imienia Świętego liliami św. Antoniego. Święci się je jako wyraz wdzięczności i ku uczczeniu św. Antoniego. Płatki kwiatów, przechowywane w domu albo noszone, mają pomóc człowiekowi w chorobie i innych cierpieniach. Święty Antoni z Padwy na bardzo wielu obrazach przedstawiany jest z białą lilią w ręku. Na niektórych wizerunkach lilia znajduje się gdzieś w jego pobliżu, np. na stole. Czasem trzyma ją Dzieciątko Jezus, spoczywające w ramionach Świętego. Lilia stała się symbolem Maryi, Jej dziewictwa, czystości, niewinności i prostoty. Jest bardzo prawdopodobne, iż lilia dlatego znalazła się na wizerunkach św. Antoniego, że on w swoich kazaniach dość często mówił o jej symbolicznym znaczeniu. W Kazaniu na XV Niedzielę po Pięćdziesiątnicy czytamy: „Zwróć uwagę, że w lilii są trzy właściwości: lekarstwo, blask i zapach. Lekarstwo znajduje się w jej korzeniu, blask i zapach są natomiast w kwiecie. Te trzy właściwości przedstawiają pokutników, ubogich duchem, którzy krzyżują swoje członki z ich wadami i pożądaniami, zachowują w sercach pokorę, aby zdusić bezwstydność pychy, strzegą czystości ciała i rozprzestrzeniają zapach dobrej sławy”. Streszczając słowa Świętego można powiedzieć, że lilia jest symbolem świętości życia człowieka. Nawiązując w tym kazaniu do słów Jezusa, który mówił o wspaniałym przybraniu, czyli wyglądzie „lilii na polu” (Mt 6,28), św. Antoni zauważa, że na polu, jakim jest świat, lilię, czyli świętość człowieka, trzeba ochraniać, troszczyć się o nią, co wymaga czuwania. Wspomina, że trzeba jakiegoś heroizmu, aby pięknie kwitnąć na polu czyli pośród świata, gdzie tak łatwo może ulec zniszczeniu podwójny wdzięk tego kwiatu, to znaczy piękno świętego życia i zapach dobrej sławy…

Od najdawniejszych czasów jest pielęgnowany zwyczaj, zwłaszcza w świątyniach franciszkańskich, uroczystego błogosławienia dzieci. Św. Antoni już za życia uzdrowił wiele dzieci, ustrzegł od zła. Także po śmierci czynił wiele cudów, uzdrawiając dzieci będące u kresu życia.

Znane jest składanie ofiar na „Chleb św. Antoniego” na znak, że Święty kochał ubogich i dzielił się z nimi wszystkim, co miał. Św. Antoni jest dla nas wzorem w służbie najuboższym i wielkim orędownikiem u Boga, nawet w najtrudniejszych sprawach, z których po ludzku wydaje się, że nie ma ratunku.

(informacje zaczerpnięte ze strony pakosc-kalwaria.franciszkanie.net)

PIEŚŃ o  Św. Antonim Padewskim.

Wszechmocność Boga w Trójcy jedynego,
Dzięki czynimy, żeś dała świętego
Antoniego cudotwórcę,
Majątków naszych dozorcę,
I w domu i wszędzie,
Tam szkody nie będzie,
Gdzie Antoni przybędzie.

Witaj Antoni nasz miły Patronie,
Polecamy się twej świętej obronie:
Pewni będąc z doświadczenia,
Że się po dziśdzień nie zmienia
Twa dobroć cudowna,
Mówić niepodobna,
Jak uczczenia jest godna.

Z rycerza ojca Marcina spłodzony,
Z pobożnej matki Maryi zrodzony,
Ten kwiat śliczny lilijowy,
Klejnot drogi bez wymowy,

W Portugalskiem łonie,
I w mieście Lizbonie,
Na zachodowej stronie.

Rosła latorośl w zbawienne owoce,
W pokorę, cichość, nauki głęboce,
Aż do stopnia zakonnego,
Ojca Franciszka świętego:
Tam strzegł swe mandata,
Nie dbając na fata,
Któremi świat przeplata.

Potem na puszczę ukrył się głęboką,
Tam rozprzestrzenił skarbnicę szeroko,
Pełen będąc nabożeństwa,
W postach czynił okrucieństwa,
Że się potaczywał,
Gdy nań wiatr powiewał,
I tem czarta zwojował.

A za rozkazem z pustyni wyszedłszy,
W dzikie narody z kazaniem pobiegłszy,
Gromił błędy bez respektu,
Wyniszczając grzech defektu,
Że go historyki
Zowią i kroniki,
Młotem na heretyki,

Tak ważne były Antoniego mowy,
Że ryby z morza wystawiały głowy,
Słuchając słowa Bożego,
Przezeń dziwnie mówiącego,
Nawet i zwierzęta,
Powietrzne ptaszęta,
Słuchały elementa.

Pewna niewiasta chciała słyszeć jego,
Lecz mąż uporny nie dał iść do niego:
W oknie stojąc białogłowa,
Jego każde słyszy słowa,
Choć dwie mile było,
W sercu jej utkwiło,
Co na kazaniu było.

Nie uczcił Boga heretyk zawzięty,
Kiedy Antoni niósł Sakrament święty:
Osiołek chociaż zgłodniały,
Oddał Bogu pęokłon chwały,
Nie chciawszy jeść siana,
Klęknął na kolana,
I tak prawda uznana.

Wieleby trzeba dowcipu do tego,
Żeby opisać cuda Antoniego,
Które czynił nad choremi,
I z umarłych wskrzeszonemi:
Na rozkaz świętego,
I z piekła samego,
Musieli wyjść do niego.

Gdy się przybliżył zgon życia świętego,
Zaczął się lament ludu Padewskiego,
Że tak starzy jak i mali,
Prawie na Boga szemrali,
Na cóż nam świętego,
Ojca tak dobrego,
Zabierasz z świata tego.

Umarł Antoni, lecz cóż się tam stało,
Kiedy Aniołów mnóstwo się zebrało,
Z rozlicznemi instrumenty,
Świadczą życia dokumenty:

Niebo otworzono,
Duszę wprowadzono,
I tak życie skończono.

Lecz my na świecie co jeszcze żyjemy
W grzechach, nałogach, twej łaski żebrzemy:
A co nie możemy sami,
Racz się przyczynić za nami,
Byśmy się cieszyli,
Z tobą wiecznie żyli,
Boga wespół chwalili.